Альфира Хабибулловна Гайфутдинова родилась 16 марта 1966 года в д. Большой Кукмор Кукморского района. Закончила школу в 1983 году и поступила учиться в строительный техникум г. Казани. После окончания техникума, устроилась технологом в Кукморский ПМК-90.
В 1995 году вышла замуж и живет в д. Старый Пинигерь, с мужем воспитывают сына. С 2004 года стала предпринимателем (магазин «АЯЗ»).
Альфира Хабибулловна очень открытый, отзывчивый и позитивный человек, который каждому протянет руку помощи в любое время. Свою писательскую деятельность она начала более 40 лет назад, её стихи радуют односельчан, притягивают своей простотой и жизнерадостностью.
Дәртле хисләр сүрелмәсен
Кая чаба гомер сәгатьләре –
Шундый уйның барамы, туганы?
Әле генә ямьле жәй иде лә,
Бүген уйный карлы бурган.
Әле генә унсигездә идек,
Бүген инде гомер уртасы.
Пар атлардай чапкан шул гомернең
Дилбегендә иде тотасы.
Дилбегәсен тотып яшьлегемнән
Бер киләсе иде әйләнеп.
Уйларымның очы ялгыш кына
Шунда калган бугай бәйләнеп.
Шул бәйләнгән җирдән өзелмичә
Тәәрәсе гомер йомгагы.
Вакытыннан алда бикләнмәсен
Язмышымның бәхет йозагы.
Язлар алып килгән дәртле хисләр
Сүрелмәсен иде йөзлләрдә.
Барыбызга язсын әле, дуслар,
Бәхет күлләрендә йөзәргә.
Пусть не вспыхивают задорные чувства*
Время жизни –
Есть ли такая игра,
Друг мой?
Только что красиво было лето,
Сегодня играют снега.
Только что было восемнадцать,
Сегодня уже середина жизни.
Как на скачках всю жизнь
Держим в руках поводок.
С душой в детство
Вернутся бы снова.
Но мысли ошибаются
Думая что, детство нас ждет, где-то там .
Как беспрерывно
Катится колесо жизни.
Досрочно пусть не замкнется
Судьба моя счастливая.
Весну принес заряд бодрости чувства
Пусть вспыхнет оно в лицах людей.
Пусть всем нам повезет, друзья,
Плыть в реках счастья.
Бер эзләрсен эле үткәннән
Көтмәгәндә чыктың юлларыма
Канат куеп минем иңнәргә.
Ул вакытта миннән бәхетлерәк
Бер кеше юк иде илләрдә.
Иркә гөлем диеп дәштең миңа
Гашыйк иттең хәтта көзләргә.
Уйламадым үпкәләрсен диеп
Уйнап әйткән юк-бар сүзлзргә.
Гаеп сүздә түгел, беләм лә мин
Гаеп синең ирле күзләрдә.
Күбәләктәй башка гөлгә кундың,
Ә йөрәккә ничек түзәргә.
Өзгәләнә үзәк, ә уйларым
Һаман сиңа барып тоташа.
Әмер биреп булмый бу йөрәккә
Танышлардан сине сорама.
Саран гына ай елмая күктән
Ул да ялгыз бугай күптәннән.
Исләреңә бер төшәрмен әле
Бер эзләрсенң эле күкләрдән.
Только один след из прошлого*
Встретился ты мне,
Окрылил меня.
Тогда счастливее меня
На свете не было.
Красивым цветком называл ты меня,
Влюбилась в глаза я твои.
Не думала об обидах
Прощала поступки твои.
Вина не в словах, знаю я,
Виноваты твои глаза.
В день, когда к другому цветку, как бабочка,
Ты улетел навсегда.
Страдает сердце, а мысли
Все еще притягиваются к тебе.
Нельзя приказывать сердцу
Ты больше не ищи меня.
Скупо месяц улыбается с неба
Давно кажется и он один.
Вспомнишь ты меня однажды
И найди меня в прошлом.
Язмыш безне артык кумасын
Әле генә кебек, сабый чакты
Уйнап йөргән идек буранда.
Ышанасызмы, шундый рәхат иде,
Янда әти-әни булганда.
Бураннарны узып чаба идек,
Көлә идек җыен юк-бардан.
Ышанасызмы өйгә кайткан чакта
Блула идек тоташ ак крдан.
Әти дә юк бүген, әнием дә
Мин өзелеп сагынам аларны.
Ышанасызмы күңел тулса җырлыйм
Учка кысып боздай карларны.
Шул ак кралар , җылы учта эреп
Күз яшьләре булып тамалар.
Ышанасызмы, вакыт дәва диләр
Ләкин һаман яңа яралар.
Ул яралар, бәлки төзәлмәс тә
Яңалары инде булмасын.
Ышанасызмы таңнар аткач телим,
Язмыш безне артык кумасын.
Судьба нас не перегружает*
Словно только что малышами были,
Играли в пурге.
Вы верите, что было так хорошо,
Когда рядом находились родители.
Мы играли в пурге, обгоняя их,
Мы смеялись из-за пустяков.
Вы верите, приходили домой
Окутанными белым снегом?
Нет отца сегодня, нет мамы,
Я очень скучаю по ним.
Вы верите в то, что душа грустит
И слезы тают, как лед.
Тают белые снежинки на ладонях моих
Они капают слезами моими.
Поверите, время лечит
Но все же раны кровоточат.
Раны, может быть, и излечатся,
Если не будет новых.
Неужели не верите?
Пусть судьба нас не перегружает.
*Стихотворения автора в переводе с татарского языка Богабиевой Н.М.